SEMINARIOS DE ORIENTACIÓN DE CASOS
16-22/02/2017Debemos ter en conta que no encontro ante un caso clínico sempre vai ser necesario orientarse.
A propia palabra expresa certa precariedade dos seres humanos ao botar man dela nun sentido metafórico. O seu primitivo ten unha sinxeleza que abraia: orientarse é buscar o oriente, o lugar por onde sae o sol. Porén, para toda esa chea de situacións nas que precisamos unha orientación non chega con erguer a cabeza e buscar no ceo unha estrela.
Esta comparación permite dar conta das nosas insuficiencias como profesionais: ás veces pola falla de aprendizaxe, outras pola natureza intrínseca da circunstancia na que estamos enredeados e outras pola situación do saber que, ao tempo, non é quen de proporcionarnos unha teoría completa e nega outras posíbeis formas de achegamento ao problema.
En definitiva, a saúde mental é complexa, os casos son moi diferentes entre sí, a diagnose estandarizada non aporta demasiadas pistas sobre a abordaxe do caso e non existen teorías unitarias nas que acubillarse.
Identificamos distintos factores que se relacionan co deficiente traballo psicoterapéutico na rede pública de saúde. Poderíamos citar algunhas causas ben coñecidas por todos: a escaseza de tempo, o xeito de plantexar as demandas, as encomendas sociais á saúde mental, os factores que contribúen a fornecer un paradigma dominante, as propias particularidades dun sistema de formación en psicoterapia que cadran dificilmente co sistema de formación de especialistas ou a diversidade de escolas e orientacións.
A pesar da lexislación vixente, as recomendacións das guías de práctica clínica e o estado do saber na saúde mental; a realidade é que os doentes teñen pouco acceso á psicoterapia na rede pública, existen praxes moi heteroxéneas e, as máis das veces, todo queda a disposición das preferencias do profesional.
Porén, moitos profesionais logo (ou durante) o seu período formativo son aludidos por un caso. Ás veces é algo que non vai ben, un caso grave ou complicado. Noutras ocasións é algo da orde do propio, dos seus puntos cegos ou dificultades persoais.
As posibilidades de consulta con outro profesional son limitadas e moi pouco regradas, e a maioría das veces resólvense como se pode, non sempre satisfactoriamente nin para o doente nin para o profesional. Existen poucos espazos onde poder falar dun caso clínico sen que estean asolagados por unha vivencia de afundimento ante o recoñecemento das dificultades ou pola vivencia narcisista do que presuntamente axuda.
Neste senso, coidamos que é necesario crear estos espazos de docencia onde poidan poñerse en xogo todas estas cuestións con seguridade e rigor.
A formalización dunha actividade ao redor da orientación de casos clínicos é o noso obxectivo; para elo gustaríanos contar coa vosa participación e colaboración nos seminarios que temos programados para 2017.
Deixámosvos información do próximo seminario de orientación de casos e esperámosvos a tod@s!!
